دیتاسنتر-پارت اول-معرفی Fabric Network

در این معماری پارامترهای لازم برای رسیدن به تمامی نیازهای Fabric برطرف شد. این مهم هم می بایست در معماری فیزیکی تحقق پیدا می کرد هم در معماری سرویس و هم پروتکل هایی که برروی آن راه اندازی می شد .

ارتباطات تمامی Spine ها و Leaf ها به گونه است که در آن تمامی Leaf  ها می بایست به تمامی Spine ها ارتباطات خود را داشته باشند و بالعکس . درحالی که هیچ ارتباط  فیزیکی مابین Leaf  ها با هم و Spine ها با هم به صورت مستقیم جهت عبور ترافیک شبکه نخواهیم داشت .

از طرفی هیچ پروتکلی نباید این ارتباطات را به صورت موقت در حالت قطع دراورد . مانند پروتکل STP .

از طرفی سرعت همگرایی این شبکه باید بالاتر از قبل باشد . یعنی می بایست از تمامی ظرفیت های پروتکل های Layer3  استفاده کرد . این بدان معنی است که برای داشتن Load Balancing یا همان ECMP می بایست از تکنیک های Layer 3 بهره برد . در چنین شرایط نباید ارایه سرویس های Layer 2 را از دست داد .پس برای آن باید تدابیری پیش بینی کرد . VXLAN از جمله پروتکل هایی است که می تواند Layer 2 را حفظ و جابه جا کند .

در طراحی Spine And Leaf می توان Block های مختلف مانند Service ، Computing و External بدون محدودیت معماری به شبکه اضافه و یا کم کنیم . با این شرایط قدرت Scalability و افزایش منابع و ظرفیت در دیتاسنتر امکان پذیر می شود .

امروزه دیتاسنترها با مشتریان متعددی مواجه شده اند که نیازهای آنها فراتر از فقط برقراری ارتباط است ، نیاز به امکان VM Mobility در لایه سرویس از مهمترین نیازهای آنها در سطح یک دیتاسنتر یا چندین دیتاسنتر است . همچنین امکان داشتن Virtual Network هم درسطح تجهیزات هم در سطح سرویس . این شرایط دیگر با تکنیک های معمول Layer 2  مانند VLAN و Layer 3 مانند VRF به تنهایی راه گشا نیست . بلکه نیاز به تکنولوژی دیگری است که این موارد را خود به خدمت بگیرد ولی در نهایت بتواند نیازهای مختلف مشتری و یا به عبارتی tenant های مختلف را پاسخ گو باشد . VXLAN دقیقا همان تکنولوژی مورد نظر است .